منبع دیافراگمی

در خروجی پمپ های آبرسانی معمولا یک منبع دیافراگمی در خط قرار داده می شود که در آن از یک سمت آب خروجی از پمپ وارد شده و از سمت دیگر هوا (یا گاز نیتروژن) تزریق شده و دیافراگم حائل بین این دو می باشد. این منبع مقداری از آب پرفشار خارج شده از پمپ را در خود ذخیره کرده و در هنگام خاموش بودن پمپ، آب مصرفی ساختمان را تامین می کند.

در بعضی از طرح ها بجای دیافراگم از یک تیوب (بالون) استفاده می شود که در آن آب داخل تیوب و هوا یا گاز فشرده بیرون آن قرار می گیرد.

اگر در سیستم آبرسانی منبع دیافرگمی نصب نباشد، از آن جا که آب سیالی تراکم ناپذیر است به هنگام کار پمپ، به محض پر شدن لوله های آبرسانی در ساختمان فشار پمپ به حداکثر رسیده و توسط سوئیچ فشار خاموش می شود. اگر در این حالت یکی از شیرها باز باشد بلافاصله بخشی از آب داخل لوله تخلیه شده و فشار آن قدر کاهش می یابد که سوئیچ فشار اقدام به روشن کردن پمپ می کند. هدف از استفاده از این منبع آن است که با روشن شدن پمپ مقداری از آب با فشار بالا درون منبع ذخیره شده و پس از خاموش شدن، پمپ مدتی خاموش می ماند و به این ترتیب تعداد دفعات استارت پمپ به حداقل میرسد.

مهمترین ایراد شایع در عملکرد اکثر منابع دیافراگمی آن است که پس از مدتی که از نصب آن گذشت بخاطر نشتی های موجود، هوای داخل منبع کم شده یا تیوب سوراخ می شود و عملکرد منبع مختل می شود. در این شرایط به هنگام باز شدن یکی از شیرهای بهداشتی در ساختمان، پمپ مرتبا خاموش و روشن می شود.

بهترین مقدار برای فشار هوا در این منبع حدود 10% کمتر از فشار استارت پمپ است. به عنوان مثال هنگامی که از پمپ Initial jet 3-4 برای آبرسانی به یک ساختمان یک طبقه استفاده شده است و فشار روشن و خاموش شدن پمپ، توسط سوئیچ فشار به ترتیب روی مقادیر 1.5 و 3 بار تنظیم شده است، مقدار فشار هوا در داخل منبع دیافراگمی در شرایطی که خالی از آب است باید در حد 1.3 تا 1.4 بار باشد.

سایز کردن منبع دیافراگمی هم از مهمترین پارامترها در طراحی سیستم آبرسانی ساختمان است. در صورتی که سایز منبع کوچک در نظر گرفته شده باشد، عملا تعداد دفعات روشن شدن پمپ بالا رفته و استهلاک آن افزایش می یابد. یک معیار سرانگشتی آن است که حجم منبع به اندازه ای انتخاب شود که پمپ برای پر کردن منبع و رسیدن به فشار استپ یک دقیقه زمان صرف نماید.