فلنج پمپ

برای اتصال دهانه های ورودی و خروجی پمپ به خط لوله در سایزهای کوچک از اتصال رزوه ای استفاده می شود ولی در سایزهای بالاتر برای افزایش استحکام از فلنج استفاده می شود. فلنج سمت پمپ بصورت یکپارچه با پوسته پمپ ریخته گری می شود و فلنج مقابل با انواع روش های جوش یا بصورت رزوه به خط لوله متصل می گردد.

برای آب بندی بین فلنج ها معمولا از یک واشر (gasket) استفاده می شود که به کمک نیروی پیچ ها فشرده شده و از نشتی جلوگیری می کند.

استانداردهای مختلفی برای فلنج ها وجود دارد از جمله استانداردهای امریکایی ANSI و نیز استاندارد اروپایی DIN که هر کدام از نظر ابعاد و محدوده فشار-دمای قابل تحمل با یکدیگر متفاوتند. به عنوان مثال در استاندارد DIN برای نشان دادن سایز فلنج، قطر داخلی آن بر حسب میلیمتر بعد از کلمه DN می آید. همین طور کلاس فشار که نشان دهنده مقدار فشار قابل تحمل است پس از کلمه PN بر حسب بار نشان داده می شود.

در جدول زیر ابعاد فلنج های ISO برای فشارها و قطرهای مختلف داده شده است.

نحوه اتصال دو فلنج به یکدیگر هم با توجه به استاندارد ساخت متفاوت خواهد بود. در یک روش پرکاربرد که به نام فلنج های سطح برجسته (Raised Face) یا RF معروف است بخشی از صفحه فلنج دارای بر آمدگی است که محل قرار گیری واشر خواهد بود.

روش دیگر که بخصوص در مورد پمپ های چدنی معمول است فلنج صاف (Flat Face) یا FF می باشد که در آن سطح تماس فلنج بدون برآمدگی می باشد. در این حالت واشر باید سوراخ شود تا پیچ ها از داخل آن عبور نماید.

در پمپ های با فشاربسیار بالا بجای استفاده از واشرهای کاغذی یا لاستیکی از یک رینگ فولادی برای آب بندی فلنج ها استفاده می شود. این نوع فلنج ها رینگ دار (Ring Type Joint) یا RTJ نامیده می شوند.

برای افزایش کارایی واشر آب بندی بهتر است، پیچ ها به ترتیب نشان داده شده در شکل بسته شوند.